Adresatami konkursu były dzieci i młodzież ze szkół podstawowych, gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych. Wzięło w nim udział 408 uczestników. Łącznie jury przeczytało 255 nadesłanych opowiadań oraz 637 wierszy.
Szkołę Podstawową w Mokrzeszowie reprezentowała uczennica z klasy szóstej, Wiktoria Stamborska, która zajęła II miejsce za napisanie opowiadania pt. „Sprawiasz, że jestem silny”.
Wiktoria otrzymała dyplom laureata Ogólnopolskiego Konkursu Literackiej Twórczości Dzieci i Młodzieży oraz atrakcyjne nagrody rzeczowe.
Jej praca literacka zostanie opublikowana w tomiku konkursowym zatytułowanym „Dźwięk tłuczonego szkła”. To już drugi mistrzowski tytuł Wiktorii, wcześniej została laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Mitologicznego, w którym zdobyła III miejsce za wykazanie się dużą wiedzą o mitach.
Gratulujemy sukcesów i życzymy dalszych osiągnięć.
Fragment nagrodzonego opowiadania Wiktorii Stamborskiej:
„Twoje dłonie z moimi dłońmi, złączone niczym dwa statki, dryfujące po morzu, podczas kiedy lekkie fale próbowały to zburzyć. Dlaczego wtedy tego nie ocaliłem?... A nasze serca – twoje i moje – mocno spięte ze sobą niczym grzbiety książek. Strony pomiędzy nami pisaliśmy bez końca, a przecież tak wiele słów sobie nie powiedzieliśmy. Mogłem cię zatrzymać ze sobą, by powiedzieć ci tylko jedno zdanie – dzięki tobie, z dnia na dzień robiłem się silniejszy. A skoro ciebie już obok mnie nie ma, jak sobie poradzę?...
Zanim zacznę wszystko opowiadać, najlepiej się przedstawię – jestem Kamil Wójcik i nie mam nic wspólnego z polskim koszykarzem – Adamem Wójcikiem, ponieważ raz – mieszkam kompletnie gdzie indziej niż ten mężczyzna, a dwa… niemożliwe jest to, żeby czterdziestoczteroletni koszykarz należał do mojej rodziny, bo w sumie nigdy nie widziałem go na spotkaniach rodzinnych, których nienawidzę. Wracając do tematu – cóż – niewiele mogę o sobie powiedzieć. Praktycznie niczym fizycznie nie wyróżniam się od ludzi, którzy mnie otaczają. Cóż, prawie. Wzrostem mogę się wyróżniać, te sto osiemdziesiąt pięć centymetrów nad ziemią robi swoje. Spojrzenie zielonych oczu - nawet niektórzy nazywają je „szmaragdowymi” - które przecież zawsze zdradzały to, jak się czuję”.
