Szanowna Pani Dyrektor
Na jednym ze świdnickich portali internetowych przeczytałem informację o wystawie zorganizowanej w Pani szkole w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego.
Taka wystawa to dobra lekcja historii. Młodzież zobaczy, jakim krajem była Ojczyzna za rządów komuny, w jakiej żyli ich rodzice, dziadkowie a jaka jest dzisiaj, w której oni mają szczęście żyć. Ta dzisiejsza Polska, chociaż jest lepsza, bo jest zasobna i wolna, ale nie jest doskonała. I to oni, Pani uczniowie, za kilka lat będą tę Polskę ulepszać, czynić piękną na miarę swoich marzeń.
Pani uczniowie, Pani Dyrektor, powinni pamiętać, że za dzisiejszą Polską dziesiątki tysięcy nas, Polaków, trzynastego grudnia 1981 roku zostało wyrwanych z rodzinnych domów, zabranych od dzieci i wtrąconych do aresztów, do więzień, do obozów dla internowanych. Byłem wśród nich! Jedynym naszym „przewinieniem” była chęć naprawy Ojczyzny, dążenie do stworzenia godnych warunków życia naszym dzieciom, naszym wnukom. Za te dążenia nie tylko zamykano ludzi w więzieniach, nie tylko bito, ale i zabijano.
Pani Dyrektor, po wyjściu z obozu dla internowanych usłyszałem na komendzie powiatowej milicji obywatelskiej, że moje dzieci – będące wówczas rówieśnikami Pani gimnazjalistów – bardzo zdolne, nie mają szans na ukończenie studiów w Polsce, bo ja „swoim antypaństwowym postępowaniem” zamknąłem im drogę do wyższych uczelni. Dla nich, dla moich dzieci, porzuciłem Ojczyznę, osiedliłem się we Francji. Dzisiaj szczycę się dwoma synami inżynierami (starszy z doktoratem) i córką po studiach prawniczych.
Pani Dyrektor, na Pani ręce składam podziękowanie Pani Marzenie Ziębie – inicjatorce zorganizowania wystawy i wszystkim Tym, którzy Ją w tym wspomogli. Pani uczniom, życzę jak najlepszych wyników w nauce, zachęcam ich do czerpania wiedzy garściami – jak powiada się w znanym powiedzeniu. Zachęcam do nauki, do pracy i odradzam manifestacyjnego wychodzenia na ulice i szukania tam sposobów naprawy Ojczyzny. Czasy zniewolonej Polski minęły, dzisiejsza wolna i demokratyczna Polska potrzebuje gorących serc i mądrych głów a nie kiboli, pięści, kamieni i zadym.
Pani Dyrektor, proszę przyjąć moje wyrazy szacunku i poważania oraz życzenia by wszyscy Pani uczniowie skończyli studia wyższe – ci zdolni w matematyce zostali inżynierami, których Polska tak potrzebuje.
Marian Dziwniel - Dunkierka 09.12.11.
